ಕೆ.ಎಸ್. ನರಸಿಂಹಸ್ವಾಮಿಯವರ "ಮೈಸೂರು ಮಲ್ಲಿಗೆ" ಕವನ ಸಂಕಲನದಲ್ಲಿ "ತೌರ ಸುಖದೊಳಗೆನ್ನ.." ಎಂಬೊಂದು ಕವಿತೆ ಇದೆ. ಇದನ್ನು ರತ್ನಮಾಲಾ ಪ್ರಕಾಶ್ ಹಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಸಿ. ಅಶ್ವಥ್ ಈ ಕವಿತೆಗೆ ರಾಗ ಸಂಯೋಜಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅದೇಕೋ ಏನೋ, ಹಾಡಿನ ರಾಗ, ಧಾಟಿಗಳು ಈ ಕವಿತೆಯ ಅಂತಃಸತ್ತ್ವವನ್ನು ಕೊಂದುಬಿಟ್ಟಿವೆಯೇನೋ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಇದೊಂದು ಹಾಸ್ಯಕವಿತೆ. ಇಲ್ಲಿನ ಹಾಸ್ಯವು ಸಮುದ್ರದ ತೆರೆಗಳ ಅಬ್ಬರದ ರೀತಿಯದಲ್ಲ; 'ಜೀವವಾಹಿನಿಯೊಂದು ಹರಿಯುತಿದೆ.." ಎಂಬಂಥ ಅಂತರ್ವಾಹಿನಿಯ ರೂಪದ್ದು. ಇದನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಲವಲವಿಕೆಯಿಂದ, ಕೀಟಲೆ ಮಾಡುವಂಥ ಧಾಟಿಯಲ್ಲಿ, ಪರಸ್ಪರ ಕಚಗುಳಿಯಿಟ್ಟು ನಕ್ಕುನಗಿಸುವಂಥ ರಾಗದಲ್ಲಿ ಹಾಡಬೇಕು. ಆದರೆ ಕ್ಯಾಸೆಟ್ಟಿನ ಹಾಡನ್ನು ಕೇಳಿದಾಗ ಯಾವುದೋ ಶೋಕಗೀತೆ ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬ ಭಾವನೆ ಬರುತ್ತದೆ. ಇರಲಿ, ಈ ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿ ನಾನು ಹೇಳಹೊರಟಿರುವ ಸಂಗತಿಯನ್ನು ಈಗ ವಿವರಿಸುತ್ತೇನೆ.
ನರಸಿಂಹಸ್ವಾಮಿಯವರ ಈ ಕವಿತೆಯ ಪ್ರಾರಂಭವು ಅತ್ಯಂತ ಚೇತೋಹಾರಿಯಾಗಿದೆ. ಹೆಂಡತಿ ತವರಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದಾಳೆ. ಬಹುಶಃ ಕನಿಷ್ಠ ಆರು ತಿಂಗಳಿAದ ಅಲ್ಲೇ ಇದ್ದಾಳೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಸಾಕ್ಷಿ ಪದ್ಯದೊಳಗಿಂದಲೇ ಸಿಗುತ್ತದೆ - "ಐದು ತಿಂಗಳ ಕಂದ ನಗುತಲಿಹುದು"! ಅಂದರೆ ಸೀಮಂತದ ಬಳಿಕ ತೌರು ಸೇರಿಕೊಂಡವಳು ಇನ್ನೂ ಗಂಡನ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿಲ್ಲ. ಹೋಗಿಲ್ಲ ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ಕನಿಷ್ಠ ಇನ್ನೊಂದು ತಿಂಗಳು ಹೋಗುವ ಯೋಚನೆಯೂ ಆಕೆಗಿಲ್ಲ. ಯಾಕೆಂದರೆ ಕಾರಣ ಹೇಳುತ್ತಾಳೆ: "ತಾಯಡಿಗೆ ರುಚಿಯೆಂದು ನಾನಿಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿಲ್ಲ, ಇನ್ನು ತಂಗಿಯ ಮದುವೆ ತಿಂಗಳಿಹುದು"! ಕೇವಲ ಒಂದು ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ತಂಗಿಯ ಮದುವೆ ಆಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ, ಹಾಗಿರುವಾಗ ನಾನು ತೌರನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಬರುವುದು ಹೇಗೆ - ಇದವಳ ಪ್ರಶ್ನೆ. ಆದರೆ ಈ ಸಂಗತಿಯನ್ನು ಹೇಳಿ ಗಂಡನ ಎದೆಯನ್ನು ಘಾಸಿಗೊಳಿಸುವ ಮೊದಲು ಅವಳೊಂದು ಭೂಮಿಕೆ ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತಾಳೆ. ಹಗಲು ನಿಮ್ಮ ನೆನಪು ನನ್ನನ್ನು ಹಿಂಡುತ್ತದೆ, ರಾತ್ರಿಯ ಕನಸಿನಲ್ಲಂತೂ ನೀವೇ ನೀವು - ಎಂದು ಹೇಳಿ ಗಂಡನ ಹೃದಯವನ್ನು ತನ್ನ ವಶಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡುಬಿಡುತ್ತಾಳೆ. ಇದರ ನಂತರ ಬರುವ ಸಾಲು ದಾಂಪತ್ಯದ ಮೇರು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನ ಎನ್ನಬಹುದು. ಬೃಂದಾವನದ ಹಣೆಗೆ ಕುಂಕುಮವನ್ನು ಇಡುವಾಗ ಅವಳಿಗೆ ಕಾಣಿಸುವುದು ಶ್ರೀತುಳಸಿ, ಕೃಷ್ಣತುಳಸಿ. ಇದು ಲಕ್ಷ್ಮೀನಾರಾಯಣರ ಪ್ರತೀಕ; ಆದರ್ಶ ದಾಂಪತ್ಯದ ಸಂಕೇತ. ನೀಲಾಂಬರದಲ್ಲಿ ಚಂದಿರನು ಬೆಳಗುವಾಗ, ಅವನ ಪ್ರೀತಿಪಾತ್ರ ಪತ್ನಿಯಾದ ರೋಹಿಣಿಯೂ ಸನ್ನಿಧಿಯಲ್ಲಿ ಬೆಳಗುತ್ತಾಳೆ. ಎಂಥ ಸುಮಧುರ, ಸಮನೋಹರ ಕವಿಸಾಲು! ಇದನ್ನು ಓದುವ ಓದುಗನೇ ಬಿಸಿಗೆ ಕರಗಿದ ಬೆಣ್ಣೆಯಂತೆ ಕರಗಿಹೋಗುವಾಗ ಆ ಪತಿಯಾದರೂ ಕಲ್ಲುಗುಂಡಾಗಿ ಉಳಿದಾನೆ? ಹಾಗೆ ಅವನನ್ನು ಕರಗಿಸಿ ತನ್ನ ಹಿಡಿತಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ಮೇಲೆ ಈ ಹೆಣ್ಣು ತನ್ನ ಸುಳ್ಳಿನ ಸಂಚಿ ಬಿಚ್ಚುತ್ತಾಳೆ. ಐದಾಗಿದೆ, ಇನ್ನೊಂದು ತಿಂಗಳು ಕಳೆದೇ ಬರುವೆನೆಂಬ ಸೂಚನೆ ಕೊಡುತ್ತಾಳೆ. ಆಗ ಗಂಡ "ಒಮ್ಮೆ ತಕ್ಷಣ ರೈಲು ಹತ್ತಿ ಬಂದುಹೋಗಿಬಿಡು" ಎನ್ನುತ್ತಾನೆ ಎಂಬುದೂ ಅವಳಿಗೆ ಗೊತ್ತು. ಆಗ ಹೇಳುತ್ತಾಳೆ: ತಕ್ಷಣ ಹೊರಟುಬರಲು ತಾನೇನೋ ಸಿದ್ಧ. ಆದರೆ ನಾಳೆ ಮಂಗಳವಾರ, ನಾಡಿದ್ದು ನವಮಿ, ಬರುವುದು ಹೇಗೆ? ಅಲ್ಲಿಗೆ ಮತ್ತೂ ಎರಡು ದಿನಗಳ ಮುಂದೂಡಿಕೆ ಆದಂತಾಯಿತು. ಈ ಸೂಚನೆ ಗಂಡನಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿ ಸಿಟ್ಟು ಬರುತ್ತದೆಂಬಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವಳ ಮುಲಾಮು ತಯಾರಿದೆ: "ಆಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲುವೆನೆ ನಾನು ಇಲ್ಲೆ?"
ಈ ಕವಿತೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಸಿಹಿಸುಳ್ಳಿಗೆ ಇನ್ನೊಬ್ಬರನ್ನು ಚುಚ್ಚುವ, ಅವರಿಗೆ ಕೇಡು ಬಯಸುವ ದುರುದ್ದೇಶಗಳಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಒಂದು ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ಚಾಣಾಕ್ಷತನದಿಂದ ಸಂಭಾಳಿಸುವ, ಮುಗ್ಧವಲ್ಲದ ಒಳ್ಳೆಯತನವಿದೆ. ಹೌದು, ಇದು ಮುಗ್ಧತನವಲ್ಲ. ಹಾಗಂತ ಕಪಟತನವೂ ಅಲ್ಲ. ಇಲ್ಲಿ ಹೆಂಡತಿ ಗಂಡನೊಡನೆ ಆಡಿದ ಮಾತುಗಳು ನಿರುದ್ದಿಶ್ಯವಲ್ಲ, ಹಾಗಂತ ದುರುದ್ದೇಶವಂತೂ ಖಂಡಿತ ಅಲ್ಲ. ಈ ಸಿಹಿಸುಳ್ಳೇ ಇಲ್ಲಿ ಕಾವ್ಯದ ಆಭರಣ.
ಸಿಹಿಸುಳ್ಳುಗಳಿಗೆ ಅನೇಕ ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಕೊಡಬಹುದು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮಗು ಕಾಗದದ ಮೇಲೆ ನಾಲ್ಕು ಗೆರೆ ಗೀಚಿ ನಿಮ್ಮತ್ತ ಚಾಚುತ್ತದೆ. ನೀವು "ಆಹಾ ಎಷ್ಟು ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ!" ಎನ್ನುತ್ತೀರಿ. ಅದು ಸುಳ್ಳೆಂಬುದು ನಿಮಗೆ ಗೊತ್ತು; ತನ್ನ ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ ಮೆಚ್ಚುಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದೆಯೆಂದು ಮಗು ನಂಬುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಸುಳ್ಳುತನದ ನಿಜ ಗೊತ್ತಿದ್ದುದು ಒಬ್ಬರಿಗಷ್ಟೇ; ಇನ್ನೊಬ್ಬರು ಆ ಸುಳ್ಳನೇ ಸತ್ಯವೆಂದು ನಂಬಿದರು. ಇನ್ನೊಂದು ಉದಾಹರಣೆ ನೋಡೋಣ: ಯಾವುದೋ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಉಭಯಕುಶಲೋಪರಿ ನಡೆಸುತ್ತ ಒಬ್ಬರು, "ನೀವು ಬೆಂಗಳೂರಿಗೆ ಬಂದರೆ ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬರಲೇಬೇಕು" ಎಂದು ಪ್ರೀತಿಯ ಒತ್ತಾಯ ಹಾಕಿದರೆನ್ನಿ. ಆಗ ಎದುರಿನವರು "ಬರೋಣ, ಖಂಡಿತ ಬರೋಣ. ಮುಂದಿನ ಸಲ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದೇ ಬರುವೆ" ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಇಲ್ಲಿ ಸುಳ್ಳಿನ ಸುಳ್ಳುತನ ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿದೆ - ಅವರೇನೂ ಇವರನ್ನು ಮನಃಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಬರಲೇಬೇಕೆಂಬ ಆದೇಶದಂತೆ ಕರೆದೂ ಇಲ್ಲ; ಇವರು ಬರುತ್ತೇನೆಂಬ ಭರವಸೆ ಕೊಟ್ಟರೂ ಬರುವವರೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಒಂದು ಶಿಷ್ಟಾಚಾರದಂತೆ ಈ ಸುಳ್ಳಿನ ಮಾತುಕತೆ ನಡೆಯಿತು. ಹಾಗಿದ್ದರೂ ಇಲ್ಲಿ ಸಿಹಿಸುಳ್ಳಿನ ಹಿಂದೆ ಒಂದು ಕಚಗುಳಿ ಇಲ್ಲ, ಮೃದುಹಾಸ್ಯವಿಲ್ಲ, ಪರಸ್ಪರರಿಗೆ ಏನನ್ನೋ ದಾಟಿಸುವ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಿಲ್ಲ. ಇಂಥ ನೇರಾನೇರ, ಸರಳ, ಮುಗ್ಧ ಸುಳ್ಳಿನ ಮಾತುಕತೆಗೆ ಹಲವು ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಸಾಹಿತ್ಯದಿಂದ ಹೆಕ್ಕಿ ಕೊಡಬಹುದು.
ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಸಿಲಪ್ಪದಿಕಾರಮ್ ಕಾವ್ಯದಲ್ಲಿ ಕೋವಲನ್, ಕನ್ನಗಿಗೆ ತಾನು ಸೌಖ್ಯವೆಂಬ ಸಂದೇಶ ಕಳಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅವನ ಸ್ಥಿತಿ ಅಷ್ಟೇನೂ ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ಲವೆಂದು ಕನ್ನಗಿಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ, ಅವಳಿಗೆ ಅದು ಗೊತ್ತೆಂದು ಕೋವಲನಿಗೆ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೂ ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಈ ಪರಸ್ಪರ ಕ್ಷೇಮಸಮಾಚಾರವನ್ನು ವಿನಿಮಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಓ. ಹೆನ್ರಿಯ "ದ ಗಿಫ್ಟ್ ಆಫ್ ಮೆಜಾಯ್" ಎಂಬ ಕತೆಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಜಿಮ್ ಮತ್ತು ಡೆಲ್ಲಾ ಪಾತ್ರಗಳೂ ಅಷ್ಟೆ. ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಬಡವರು. ಗಂಡಹೆಂಡತಿಯರಾದ್ದರಿಂದ ತಮ್ಮ ಕುಟುಂಬದ ಬಡತವನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದ ಅನಿವಾರ್ಯತೆ ಅವರಿಗೇನೂ ಇಲ್ಲ. ಜಿಮ್ ಅವಳಿಗಾಗಿ ಒಂದು ಹೇರ್ ಕ್ಲಿಪ್ಪನ್ನು ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ತರುತ್ತಾನೆ - ಅದಕ್ಕಾಗಿ ತನ್ನ ವಾಚನ್ನೇ ಮಾರಬೇಕಾಗಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಅವನ ಕೈಗಡಿಯಾರಕ್ಕೆ ಒಂದೊಳ್ಳೆಯ ಚೈನನ್ನು ಅವಳು ಉಡುಗೊರೆಯಾಗಿ ತರುತ್ತಾಳೆ - ತನ್ನ ಆ ಕೇಶರಾಶಿಯನ್ನೇ ಮಾರಿಕೊಂಡು! "ಅಯ್ಯೋ, ನನಗೆ ಉಡುಗೊರೆ ಕೊಡುವುದಕ್ಕಾಗಿ ನಿನ್ನ ಕೂದಲನ್ನೇ ಕತ್ತರಿಸಿಕೊಂಡೆಯಾ? ಎಂದು ಅವನು ಗೋಳಾಡಿದಾಗ ಡೆಲ್ಲಾ "ಬಿಟ್ಹಾಕು! ಆ ಕೂದಲಿಗೇನು! ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕಳೆಯಂತೆ ಬೆಳೆದುಬಿಡುತ್ತೆ" ಎನ್ನುತ್ತಾಳೆ. ಅವಳಾಡಿದ್ದು ತನ್ನನ್ನು ಸಮಾಧಾನಪಡಿಸಲು ಎಂಬುದು ಅವನಿಗೂ ಗೊತ್ತು; ಹಾಗೆ ಹೇಳಿದರೂ ತನ್ನೊಳಗೆ ದುಃಖ ಉಮ್ಮಳಿಸಿಬರುತ್ತಿದೆ ಎಂಬುದು ಆಕೆಗೂ ಗೊತ್ತು. ಟಾಲ್‌ಸ್ಟಾಯ್‌ಯ "ವಾರ್ ಆ್ಯಂಡ್ ಪೀಸ್" ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ರಾಜಕುಮಾರ ಆಂದ್ರೆ ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ಹೊರಟಾಗ ತನ್ನ ಹೆಂಡತಿಗೆ, "ಎಲ್ಲವೂ ಒಳ್ಳೆಯದೇ ಆಗುತ್ತದೆ. ನೀನೇನೂ ಹೆದರಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ" ಎನ್ನುವುದಿಲ್ಲವೇ? ಅದೂ ಇಂಥದೇ ಒಂದು ಸಿಹಿಸುಳ್ಳು ಎಂಬುದು ಅವರಿಬ್ಬರಿಗೂ ಗೊತ್ತಿದ್ದ ಸಂಗತಿಯೇ ತಾನೆ? "ಯುದ್ಧದ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಒಳ್ಳೆಯದೇ ಆಗುತ್ತದೆ" ಎಂದು ಯಾರು ಭಾವಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ? ಟಾಗೋರರ "ಪೋಸ್ಟ್ ಮಾಸ್ಟರ್" ಎಂಬ ಕತೆಯಲ್ಲಿ, ಊರು ಬಿಟ್ಟು ಮತ್ತೆಲ್ಲಿಗೋ ಹೋಗಲು ಹೊರಟುನಿಂತ ಅಂಚೆಮಾಸ್ತರರನ್ನು ರತನ್ ಎಂಬ ಹುಡುಗಿ ಕೊನೆಯ ಬಾರಿಗೆಂಬಂತೆ ಭೇಟಿ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆ. "ನಾನೆಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗ್ತೀನಿ! ಮತ್ತೆ ಬರ್ತೀನಿ!" ಎಂದು ಹೇಳುವ ಅವನಿಗೆ ಮತ್ತೆ ಬರುವ ಸಾಧ್ಯತೆ ಕ್ಷೀಣವೆಂದು ಗೊತ್ತಿದೆ. ಮತ್ತೆ ಬರ್ತಾನೋ ಇಲ್ಲವೋ ಎಂಬ ಕ್ಷೀಣ ಸಂಶಯವೊಂದು ಈ ಹುಡುಗಿಯೊಳಗೂ ಇದೆ. ಆ ಕ್ಷಣಕ್ಕೆ ಆ ಸುಳ್ಳನ್ನಲ್ಲದೆ ಬೇರೇನು ಹೇಳಲು ಸಾಧ್ಯ?
ಆದರೂ, ಆಗಲೇ ಹೇಳಿದಂತೆ ಈ ಸಿಹಿಸುಳ್ಳುಗಳ ಒಳಗೆ ಪರಸ್ಪರರನ್ನು ನೋಯಿಸಬಾರದೆಂಬ ಎಚ್ಚರದ ಹೊರತಾಗಿ ಕೀಟಲೆಯ ಬುದ್ಧಿ ಇಲ್ಲ; ನವಿರುಹಾಸ್ಯದ ಲೇಪವಿಲ್ಲ. ಸಿಹಿಸುಳ್ಳಿಗೆ ಅಂಥ ಹಾಸ್ಯದ ಲೇಪನ ಕೊಡುವುದರಲ್ಲಿ ಕೆ.ಎಸ್.ನ. ಗಟ್ಟಿಗರು. ಅವರ ಮತ್ತೊಂದು ಕವಿತೆ "ಶಾನುಭೋಗರ ಮಗಳು"ನಲ್ಲಿ ಈ ಹಾಸ್ಯಲೇಪಿತ ಸಿಹಿಸುಳ್ಳೇ ವಸ್ತು. ಶಾನುಭೋಗರ ಮನೆಗೆ ವಧು ನೋಡಲು ಬಂದ ವರನನ್ನು ನೋಡಿ ಶಾನುಭೋಗರ ಮಗಳು ಸೀತೆ ಒಳಕೋಣೆಗೆ ಹೋಗುತ್ತಾಳೆ. ಅವಳ ಅಭಿಪ್ರಾಯ ಕೇಳಲು ಹೋದ ಶಾನುಭೋಗರಿಗೆ ಅವಳು "ವೈದಿಕರ ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಊಟ ಹೊತ್ತಾಗುವುದು, ನಾನೊಲ್ಲೆ" ಎನ್ನುತ್ತಾಳೆ! (ಇದೆಂಥ ಹಾಸ್ಯಾಸ್ಪದ ಕಾರಣ ಎನ್ನಬೇಡಿ. ೧೨ರ ಎಳವೆಗೆ, ಊಟ ತಡವಾಗುವುದು ಕೂಡ ದೊಡ್ಡ ಕಾರಣವೇ ಅಲ್ಲವೆ?) ಮಗಳ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಿ, ಅವಳ ಇಂಗಿತ ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಂಡು ನಕ್ಕ ತಂದೆ ಹೊರಬಂದು ವರನ ಕಡೆಯವರಿಗೆ "ಒಳಗೆ ನಂದಾದೀಪ ನಂದಿಹೋಯಿತು" ಎಂದುಬಿಡುತ್ತಾರೆ. ಇದು ಅಪಶಕುನ. ಅಪಶಕುನವನ್ನು ಮೀರಿ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಸಿಬಿಡಿ ಎಂದು ಯಾರೂ ಒತ್ತಾಯ ಹಾಕಲಾರರು. ಬಂದ ದಾರಿಗೆ ಸುಂಕವಿಲ್ಲವೆಂದು ವರ ಹೊರಟುಹೋಗುತ್ತಾನೆ. ಹುಡುಗಿ ಹೇಳಿದ್ದು ಒಂದು ಸುಳ್ಳು; ಅದನ್ನು ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಂಡ ತಂದೆ ಹೇಳಿದ್ದು ಇನ್ನೊಂದು ಸುಳ್ಳು! ಆದರೆ ಈ ಸುಳ್ಳಿನಿಂದ ಹುಡುಗಿಯ ಬಾಳು ಉಳಿಯಿತು; ಅವಳೊಳಗಿನ ನಿಜಕಾರಣವೂ ಬದುಕಿಕೊಂಡಿತು; ಮದುವೆಯ ಸಂಬಂಧ ಕೂಡಿಬರಲಿಲ್ಲವೆಂಬುದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಆ ಎರಡು ಕುಟುಂಬಗಳ ಸಂಬಂಧವೂ ಕಹಿಗೊಳ್ಳದೆ ಉಳಿಯಿತು. ಒಂದು ಸಿಹಿಸುಳ್ಳಿಂದ ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಪ್ರಯೋಜನ! ಮರುದಿನ ನೀರಿಗೆ ಹೋದಾಗ ಆ ಹುಡುಗಿ ತನ್ನ ಓರಗೆಯ ಹುಡುಗಿಯರಿಗೆ "ವಧುಪರೀಕ್ಷೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದ ಗಂಡು ತನ್ನ ಕೂದಲಿಗಿಂತ ಕಪ್ಪು" ಎಂದು ಹೇಳಿದಳೇನೋ ಹೌದು; ಆದರೆ ಅದೂ ನಿಜಕಾರಣವೆಂದು ಹೇಳುವಂತಿಲ್ಲ! ಹುಡುಗಿಯ ಅಂತರಂಗದ ನಿಜಕಾರಣವೆಂಬುದು ಯಾರಿಗೂ ತಿಳಿಯದಂತೆ ಈ ಎಲ್ಲ ಸುಳ್ಳುಗಳಿಂದ ಮುಚ್ಚಿಹೋಗಿ ಸುರಕ್ಷಿತವಾಯಿತು. ಅಂಥ ಕೆಲವು ಖಾಸಗಿ ಸತ್ಯಗಳನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಎಷ್ಟೋ ಸಲ ಸಿಹಿಸುಳ್ಳುಗಳನ್ನು ಬಲಿಹಾಕಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ!
"ಸತ್ಯವನ್ನು ಹೇಳು, ಪ್ರಿಯವಾದ್ದನ್ನು ಹೇಳು, ಅಪ್ರಿಯವಾದ ಸತ್ಯ ಹೇಳಬೇಡ" ಎಂದರು ಪುರಾತನರು. ಹಾಗೆಯೇ "ಪ್ರಿಯವಾದ ಸುಳ್ಳನ್ನೂ ಹೇಳಬೇಡ. ಇದುವೇ ಸನಾತನಧರ್ಮ" ಎಂದೂ ಆದೇಶಿಸಿದರು. ಆದರೆ ಯಾರಿಗೂ ಕೇಡೆನಿಸದ, ಕೇಡು ಬಯಸದ, ಒಳಿತಾದ್ದನ್ನು ರಕ್ಷಿಸಬಲ್ಲ ಅಂಥ ಸಿಹಿಸುಳ್ಳುಗಳನ್ನು ಹೇಳಬಹುದು. ಹೇಳಬೇಕು ಕೂಡ. ಭಯಹುಟ್ಟಿಸುವ ಕಠೋರ ರೂಪದ ಸತ್ಯದ ದರ್ಶನ, ಸಹವಾಸ ಯಾರಿಗೆ ಬೇಕಾಗಿದೆ?
No comments:
Post a Comment